روزی شخصی به نام «شبلی» به مسجدی رفت تا دو رکعت نماز گزارد و قدری استراحت کند. کودکانی

در مسجد مشغول تحصیل بودند و اتفاقا وقت غذا خوردن آنها فرا رسیده بود.

ثروتمند زاده نان و حلوا بود و در زنبیل فرزند فقیر تنها نان وجود داشت. وقتی فرزند مرد ثروتمند شروع به خوردن نان و حلوا کرد، فقیرزاده از او درخواست

حلوا کرد. امّا او گفت: اگر به تو حلوا دهم سگ من خواهی شد؟

شبلی به آنها نگاه می کرد و می گریست.

در جواب گفت: نگاه کنید طمعکاری و بی قناعتی با انسان چه می کند؟ چه می شد اگر آن فقیرزاده به نان تنهای خود قناعت می کرد و به حلوای آن

کودک طمع نمی ورزید تا او را سگ خود نگرداند.