حضرت آیه اللّه العظمی مظاهری فرمودند: خدا رحمت کند پدرم را که می‎فرمود: یک وقت با قافله به کربلا می‎رفتیم، در راه جائی منزل کردیم، دیدیم یک آقایی آنجا خوابیده است. گفتیم شاید غذا نخورده باشد. یک کسی رفت و بیدارش کرد و گفت: بیا با ما غذا بخور.

گفت: مرغ پلو داری؟

گفتم: نه، گفت: نه من نمی‎آیم.

خیال کردیم دیوانه است، در وسط راه مرغ پلو! نان خالی گیرشان نمی‎آید،‌ حالا به او می گوییم:‌ بیا نهار بخور. می گوید: مرغ پلو دارید یا نه!

اتفاقاً رکن الملوک اصفهان رسید، بعد از شستن دست، ناهار را کشیدند، به من هم تعارف کردند، گفتم: من ناهار خورده‎ام، اما این آقا که اینجا خوابیده، ناهار نخورده است و می‎گوید که مرغ پلو می‎خواهم.

رکن الملوک گفت: خوب ما که مرغ پلو داریم، بروید صدایش کنید، می‎گوید رفتیم بیدارش کردیم، گفتیم: مرغ پلو آمد، بیدار شو! بیدار شد و آمد سر سفره و مرغ پلویش را خورد.

وقتی سیر شد، رکن الملوک از او پرسید: مرغ پلو یعنی چه؟ آن هم توی بیابان، حالا اگر ما نرسیده بودیم چه می‎کردی؟ گفت: می‎دانستم مرغ پلو می‎رسد تو اگر نبودی، کس دیگر می‎رسید.

گفتم: از کجا و به چه دلیلی می‎گوئی؟

گفت: برای اینکه من قاری قرآن یک هندی بودم؛ سر قبرش در مقبره‎ای از مقبره‎های صحن حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) قرآن می‎خواندم، رسم اینها این بود که شب به شب برای من غذا می‎آوردند و همیشه مرغ پلو می‎آوردند. اتفاقاً آن هندی مُرد و دستگاه به هم خورده کسی نبود پول به من بدهد تا چه رسد غذا برایم بیاورد. آمدم سر قبر امیرالمؤمنین (ع) به حضرت عرض کردم: یا علی! تو از این هندی کمتر نیستی، من این قرآنی را که برای او می‎خواندم برای تو می‎خوانم، پولی که او می‎داد از تو نمی‎خواهم، اما مرغ پلو را می‎خواهم، این را بده قرآن را برایت می‎خوانم من قاری قرآن تو، مرغ پلو از تو، یعنی این معامله را با حضرت امیرالمؤمنین کردم از آن وقتی که این معاهده بوده تا به حال شبانه روز مرغ پلو رسیده است.

منبع: پندها و حکایت‎های اخلاقی آیت اللّه العظمی مظاهری،

نکته قرآنی:

وَ کَأَیِّنْ مِنْ دَابَّةٍ لا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ یَرْزُقُها وَ إِیَّاکُمْ وَ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیمُ (عنکبوت:60)

چه بسیار حیواناتى که بار روزى خود را نکشند و خدا روزى آنها و شما را مى‏دهد که او شنوا و آگاه است.