سالی گذر شیخ جعفر به رشت افتاد. اهل رشت خواستند نماز را با او به جماعت گذارند. مساجد شهر کوچک بود و برای جمعیت فراوان نمازگذارکافی نبود ناچار در میدان شهر اجتماع کردند و با شیخ جعفر نماز جماعت خواندند. پس از نماز مردم از آن بزرگوار درخواست کردند تا آنها را موعظه کند.
شیخ فرمود: من زبان فارسی را به خوبی نمی‌دانم. اما آنها همچنان اصرار کردند. آنگاه شیخ بر منبر قرار گرفت و فرمود: ای مردم شما می‌میرید و شیخ هم می‌میرد پس به فکر روز قیامت باشید.
ای مردم! رشت شما مثل بهشت است. زیرا در بهشت قصرها وجود دارد و در شهر شما هم قصرهای بلند و بوستانهایی است که دارای نهرهاست و در بهشت حورالعین است که در نهایت حسن و جمالند و زنان اینجا هم در کمال وجاهتند، در بهشت غلمان هست و در اینجا نیز هست، و در بهشت تکلیف نماز و روزه و سایر عبادات برداشته شده است همچنین در رشت نماز و روزه و عبادات دیگر به کلی برداشته شده است! (فوائد الرضویه، ص 73.)