یکی از آقایان در توصیف مرحوم آیت الله دستغیب نقل می‌کرد که این شهید بزرگوار از جمله کسانی بود که به نماز بسیار اهمیت می‌داد. او می‌گوید: در سفری که با شهید دستغیب به مکه داشتیم، وقتی به فرودگاه رسیدیم تا کارهای مقدماتی پرواز را انجام دهیم، همین که ماشین ها آمدند تا مسافران را به سمت هواپیما ببرند، مکبّر اذان گفت. از آن جا تا جدّه حدود دو ساعت بیش‌تر راه نیست. همه گفتند که نماز را در جدّه می‌خوانیم، اما آقای دستغیب فرمود: من نمازم را می‌خوانم. هرچه دیگران گفتند که هواپیما برای شما نمی‌ایستد، فرمود: می‌خواهد بماند ، می‌خواهد برود. گفتند: حجّ شما خراب می‌شود. فرمود: نماز اول وقتم خراب می‌شود. هرچه کردیم، ایشان حاضر نشد نماز را تأخیر بیندازد و به نماز ایستاد.
ما داخل هواپیما شدیم. برخی هم حرص می‌خوردند که چرا آقای دستغیب چنین کرد! هر کس به گونه ای اعتراض می‌کرد. پس از لحظاتی، متوجه شدیم که هواپیما حرکت نمی‌کند. بلندگوی فرودگاه اعلام کرد که با عرض معذرت، هواپیما نقص فنی پیدا کرده است و پرواز اندکی تأخیر خواهد داشت. ما هم با کمال شرمندگی برگشتیم.
ایشان فرمود: من برای خدا ایستادم، خدا هم هواپیما را برای من نگه داشت!
نکته: البته در جاهایی می‌شود نماز را به تأخیر انداخت به عنوان مثال برای احقاق حق مظلوم که مسأله‌ی مهمی است اما بسیاری از ما، در تطبیق اهمّ و مهّم دچار مشکل می‌شویم و معمولاً کارهای ما از نماز مهم‌تر نیستند.