نقل شده که معاویه در زمان حکومت خودش در مجلسی که اعیان و اشراف اجتماع تشکیل داده بودند و حضرت امام مجتبی علیه السلام نیز آنجا حاضر بود، او خواست اهانتی به امام کرده و به زعم خود آن حضرت را خجل کند، رو به امام کرد و گفت: در قران آمده که: "بیان همه چیز در قرآن هست" و شما هم مدعی هستید که عالم به تمام محتویات قرآن می باشید؛ حال بفرمائید آیا در قرآن سخنی از ریش من و ریش شما هم آمده است (پیداست که هدف استهزاء گرفتن قرآن و امام بوده است.) امام محاسن شریفشان پرپشت بود، اما معاویه ریشش کم و جسته و گریخته بود.

امام در جواب او این آیه قرآن را تلاوت فرمود که:

« وَ الْبَلَدُ الطَّیِّبُ یَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذی خَبُثَ لا یَخْرُجُ إِلاَّ نَکِداً» (أعراف : آیه 58)

و زمین پاک [و آماده‏]، گیاهش به اذن پروردگارش برمى‏آید و آن [زمینى‏] که ناپاک [و نامناسب‏] است [گیاهش‏] جز اندک و بى‏فایده برنمى‏آید.

یعنی محاسن مصداق جمله ی اول آیه و ریش نحس تو مصداق جمله ی دوم آیه است، معاویه از این جواب شرمنده شد و سر به زیر انداخت. (نقل از کتاب تفسیر سوره نحل ذیل آیه 89 / آیت الله ضیاء آبادی)

ای روبهک چرا ننشستی به جای خویش *** با شیر پنجه کردی و دیدی سزای خویش