قرآن کریم می فرماید:
لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِم‏

 خداوند بر اهل ایمان منت گذاشت که از بین آنها پیامبرى از خودشان برانگیخت.

چند نکته:

 1- «من»، به معناى سنگى است که براى وزن کردن اشیا بکار مى‏رود. و اعطاى هر نعمت سنگین و گرانبهایى را منّت گویند. امّا سنگین و بزرگ جلوه دادنِ نعمت‏هاى کوچک، ناپسند است. بنابراین بخشیدن نعمت بزرگ، نیکو ولى بزرگ جلوه دادن نعمت‏هاى کوچک، ناپسند است.

2- گرچه بعثت براى همه‏ى مردم است، ولى تنها مؤمنان شکرگزار این نعمت هستند و از نور هدایت بهره مى‏گیرند و در واقع مردم با ایمان پذیرای رسالت پیامبرند و هر کس هم به اندازه ی درجه ی ایمان خود بهره می برد. (تفسیر نور، ج‏2، ص: 190)

3- حضرت آیت الله وحید خراسانی می فرماید: بعثت پیامبر نه تنها منت بر بشریت بود که بشر را از گردآب ضلالت ها نجات داد بلکه منت بر همه انبیای الهی بود. (به گزارش شیعه آنلاین به نقل از رسا 11 اسفند 1389)