« الصَّنِیعَةُ لَا تَتِمُّ صَنِیعَةً عِنْدَ الْمُؤْمِنِ لِصَاحِبِهَا إِلَّا بِثَلَاثَةِ أَشْیَاءَ تَصْغِیرِهَا وَ سَتْرِهَا وَ تَعْجِیلِهَا فَمَنْ صَغَّرَ الصَّنِیعَةَ عِنْدَ الْمُؤْمِنِ فَقَدْ عَظَّمَ أَخَاهُ وَ مَنْ عَظَّمَ الصَّنِیعَةَ عِنْدَهُ فَقَدْ صَغَّرَ أَخَاهُ وَ مَنْ کَتَمَ مَا أَوْلَاهُ مِنْ صَنِیعَةٍ فَقَدْ کَرُمَ فِعَالُهُ وَ مَنْ عَجَّلَ مَا وَعَدَ فَقَدْ هَنِئَ الْعَطِیَّةَ »

نیکی [در حق دیگران ]در نظر مؤمن زمانی نیکی شمرده می‏شود که سه شرط داشته باشد: کوچک شمردن، زود انجام دادن و پنهان داشتنِ آن. پس هر کس نیکی در حق مؤمن را کوچک شمرد، برادر مؤمن خود را بزرگ داشته، هر کس نیکی در حق برادر مؤمن خود را بزرگ بداند، برادرش را کوچک و خوار کرده و هر کس نیکی خود را درباره برادر مؤمن خود پنهان دارد کار خود را ارج نهاده است.و هر کس در وعده خود شتاب کند عطیه و دَهِش او [بر دهنده و گیرنده ]گوارا شود. (بحارالأنوار: ج 75/ ص326 / باب 25- مواعظ موسى بن جعفر و حکمه ع)