حاکم حسکانی در شواهد التنزیل در ذیل آیه 19 شوره توبه، بیش از ده روایت از طرق مختلف آورده است که در یکی از روایات از انس بن مالک نقل می‏کند که:

 عباس بن عبدالمطلب و شیبه - کلید دار خانه خدا - بر یکدیگر تفاخر می‏کردند که علی  علیه السلام فرا رسید؛ عباس عرض کرد: فرزند برادر! توقف کن سخنی با تو دارم!

علی  علیه السلام ایستاد. عباس گفت: شیبه بر من افتخار می‏کند و گمان می‏کند از من شریفتر و برتر است!علی  علیه السلام فرمود: ‌ای عمو، تو در جواب او چه گفتی؟

عرض کرد گفتم: من عموی رسول خدایم و وصی پدر او و سیراب کننده حاجیان می‏باشم. من از تو شریفترم! علی  علیه السلام به شیبه گفت: تو در برابر او چه گفتی؟

عرض کرد: من گفتم از تو شریفترم، من‌ امین خدا نسبت‏به خانه او هستم و کلیددار او می‏باشم. چرا تو را‌ امین خود نشمرده، آن گونه که مرا‌ امین شمرده است؟!

علی  علیه السلام فرمود: افتخار من این است که من نخستین کسی از مردان این‌ امتم که به پیامبر خدا صل الله علیه و آله ایمان آورده و هجرت و جهاد نموده است!

سپس هر سه نفر نزد پیامبر آمده و هر کدام سخن خود را گفتند. پیامبر صل الله علیه و آله چیزی نفرمود. بعد از چند روز وحی درباره آنها نازل شد. پیامبر صل الله علیه و آله به سراغ هر سه فرستاد، خدمتش‌ آمدند و آیه: «أَ جَعَلْتُمْ سِقایَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ کَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ لا یَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمینَ * الَّذینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْفائِزُونَ« (التوبه: آیه 19 و 20)

(آیا سیراب ساختن حاجیان و آباد کردن مسجد الحرام را همانند [کار] کسى پنداشته‏اید که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده و در راه خدا جهاد مى‏کند؟ [نه، این دو] نزد خدا یکسان نیستند، و خدا بیدادگران را هدایت نخواهد کرد. *کسانى که ایمان آورده و هجرت کرده و در راه خدا با مال و جانشان به جهاد پرداخته‏اند نزد خدا مقامى هر چه والاتر دارند و اینان همان رستگارانند.)