گروهى از کودکان انصارى ، بازى مى کردند ، تا اینکه آن حضرت را به همراه حسنین علیهم السلام دیدند، کودکان  دور حضرت شدند، و به گمان اینکه ایشان آمده اند تا با آنها بازی کند و  آنها را نیز چون حسنین به دوش ‍ بگیرد، هر یک لباس پیامبر صل الله علیه و آله و سلم  گرفته و مى گفتند: «کُن جَمَلِی» شتر من باش.

آن حضرت از یک سو میخواست خود را برای نماز به مسجد برساند و از سویی نمیخواست کودکان از وی رنجیده خاطر شوند...

بلال حبشى از مسجد بیرون آمد و به جستجوى پیامبر صلى الله علیه وآله پرداخت ، آن حضرت را در کنار جمعى از کودکان یافت که بر دوش پیامبر سوارند!

جریان را که فهمید قصد کرد که کودکان را گوشمالى دهد، تا آن حضرت را آزاد کنند.

آن حضرت ، بلال را از اجراى تصمیم خود، نهى کرد و فرمود: تنگ شدن وقت نماز براى من محبوبتر از رنجاندن این کودکان است.

سپس به بلال فرمود: برو خانه حجره ام را جستجو کن و  آنچه (از گردو و یا خرما و...) یافتى بیاور، تا خود را از این کودکان باز خرید کنم.

بلال رفت و پس از جستجو، هشت دانه گردو یافت به حضور پیامبر (ص ) آورد، پیامبر به کودکان فرمود: آیا شما شتر خود را به این گردوها می فروشید؟

کودکان به این داد و ستد راضى شدند، و گردوها را گرفتند و آن حضرت را آزاد نمودند، پیامبر صلى الله علیه وآله به راه خود به طرف مسجد ادامه داد، در حالى که مى فرمود:

«رَحِم اللهُ أخِى یوسفَ بَاعُوه بِثَمنِ بَخس دَراهم مَعدودَه و باعُونى بثَمان جُوزات»

خداوند برادرم ،یوسف را رحمت کند، که او را (برادرانش ) به چند درهم اندک فروختند. (چنانکه این مطلب در آیه 20 سوره یوسف آمده است.) اما این کودکان، مرا به هشت دانه گردو فروختند، با این فرق که برادران یوسف ، وى را از روى دشمنى فروختند، ولى این کودکان از روى نادانى فروختند.

وقتى بلال این همه مهربانی و عمیق نگری و محبت  را دید، تحت تاءثیر قرار گرفت ، و به پاى مبارک آن حضرت افتاد، و به اظهار تواضع کرد و گفت :«اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ » (الأنعام: آیه 124)  خداوند مى داند که مقام رسالت را در وجود چه کسى قرار دهد؟

(نفائس الاخبار ص 286.)