آغاز سال‌های هجرت و نزدیکی ماه رمضان بود. پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) در آخرین جمعه ماه شعبان در مسجد مدینه برای مسلمین سخنرانی کرد و عظمت و ارزش ماه رمضان را تشریح نمود.

امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) برخاست و گفت: ای رسول خدا! در این ماه، چه کاری بهترین کار است؟!

رسول خدا (صلی الله علیه وآله و سلم)فرمود:

«أفضَلُ الاعمالِ فی هذا الشَهرِ الورعُ عن محارم الله»

بهترین کار در این ماه، اجتناب از گناه است.

سپس رسول اکرم(صل الله علیه وآله وسلم)گریه کرد.

علی(علیه السلام)گفت: ای رسول خدا! چه چیز تو را به گریه انداخت؟

فرمود: گریه‌ام به خاطر یاد مصیبتی است که در این ماه بر تو وارد می‌شود، گویی می‌بینم که در پیشگاه خدا نماز می‌گزاری و شقی‌ترین مردم ضربتی به سرت می‌زند که محاسنت از آن ضربت به خونت، رنگین خواهد شد.

علی(علیه السلام) عرض کرد:

«یا رسول الله و ذلِک فی سَلامَةٍ مِن دینی»

ای رسول خدا! این حادثه، در موقع سلامت دین من به من می‌رسد؟

فرمود:«فی سلامَةٍ مِن دینک»

آری در سلامت دینت.  (عیون اخبار الرضا، جلد1، صفحه297.)

در بحار الانوار دارد که حضرت علی علیه السلام فرمود:

قَالَ أَ فِی سَلَامَةٍ مِنْ دِینِی؟

آیا در آن لحظه (جان دادن) دینم سالم است.

پیامبر صل الله علیه وآله وسلم فرمود: قَالَ نَعَمْ.  بله علی جان.

امیر مومنان (علیه السلام) جواب داد: قَالَ فَإِذاً لَا أُبَالِیَ.

در این صورت که دینم محفوظ است دیگر (از مردن) باکی ندارم. (یعنی کی و کجا مردن مهم نیست).

(بحارالأنوار: ج 34 ص 338  [الباب الخامس و الثلاثون‏] )