در حالات مرحوم شیخ جعفر کبیر کاشف الغطا که از بزرگان علما آمده در قرن سیزدهم و ساکن نجف اشرف بوده است : در یکى از شبها که براى «تهجد» برخاست ، فرزند جوانش را از خواب بیدار کرد و فرمود: ((برخیز به حرم مطهر مشرف شده در آنجا نماز بخوانیم فرزند جوان که برخاستن از خواب در آن ساعت شب برایش دشوار بود، در مقام اعتذار بر آمد و گفت من فعلا مهیا نیستم شما منتظر من نشوید، بعد، مشرف مى شوم .
فرمود: نه ، من اینجا ایستاده ام ؛ برخیز، مهیا شو که با هم برویم.  آقازاده ، به ناچار از جا برخاست وضو ساخت و با هم به راه افتادند. کنار درب صحن مطهر که رسیدند، آنجا مرد فقیرى را دیدند نشسته و دست سوال از براى گرفتن پول از مردم باز کرده است .
آن عالم بزرگوار ایستاد و رو به فرزندش فرمود: این شخص در این وقت شب براى چه اینجا نشسته است ؟ گفت :براى تکدى از مردم . فرمود: آیا چه مقدار ممکن است از رهگذران ، عاید او گردد؟

گفت: احتمالا مقدارى ناچیز!
فرمود: درست فکر کن ببین ، این آدم براى یک مبلغ بسیار اندک کم ارزش ‍ دنیا آن هم محتمل ، در این وقت شب از خواب و آسایش خود دست برداشته و آمده در این گوشه نشسته و دست تذلل به سوى مردم باز کرده است !
آیا تو، به اندازه این شخص، اعتماد به وعده هاى خدا درباره شب خیزان و متهجدان ندارى که فرموده است :
فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلُونَ (السجدة : آیه 17)  

هیچ کس نمى‏داند چه پاداشهاى مهمّى که مایه روشنى چشمهاست براى آنها نهفته شده، این پاداش کارهایى است که انجام مى‏دادند!
گفته اند آن فرزند جوان از شنیدن این گفتار از آن دل زنده و بیدار، آن چنان تکان خورد و تنبه یافت که تا آخر عمر از شرف و سعادت بیدارى آخر شب برخوردار بود و نماز شبش ترک نشد.