یکی از روزها، پادشاه سه وزیرش را فراخواند و از آنها درخواست کرد کار عجیبی انجام دهند :
از هر وزیر خواست تا کیسه ای برداشته و به باغ قصر برود و اینکه این کیسه ها را  برای پادشاه با میوه ها و محصولات تازه پر کنند.
همچنین از آنها خواست که در این کار از هیچ کس کمکی نگیرند و آن را به شخص دیگری واگذار نکنند…
وزراء از دستور شاه تعجب کرده و هر کدام کیسه ای برداشته و به سوی باغ به راه افتادند !...

وزیر اول که به دنبال راضی کردن شاه بود بهترین میوه ها و با کیفیت ترین محصولات را جمع آوری کرده و پیوسته بهترین را انتخاب می کرد تا اینکه کیسه اش پر شد…

وزیر دوم با خود فکر می کرد که شاه این میوه ها را برای خود نمی خواهد و احتیاجی به آنها ندارد و درون کیسه را نیز نگاه نمی کند، پس با تنبلی و اهمال شروع به جمع کردن نمود و خوب و بد را از هم جدا نمی کرد تا اینکه کیسه را با میوه ها پر نمود…

وزیر سوم که اعتقاد داشت شاه به محتویات این کیسه اصلا اهمیتی نمی دهد. کیسه را با علف و برگ درخت و خاشاک پر نمود !!!

روز بعد پادشاه دستور داد که وزیران را به همراه کیسه هایی که پر کرده اند بیاورند

و وقتی وزیران نزد شاه آمدند، به سربازانش دستور داد، سه وزیر را گرفته و هرکدام را جدا گانه با کیسه اش به مدت سه ماه زندانی کنند…!!!

نکته اخلاقی:

خداوند هر یک از ما را به عنوان یک وزیر برای جمع آوری میوه که همان عمل صالح است به دنیا آورد که اعمالمان توشه سفر اخروی ما باشد چنانکه آیه ی قرآن کریم به آن اشاره دارد:

« یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَها وَ بَیْنَهُ أَمَداً بَعیداً » (آل عمران/30)

روزى که هر کس، آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر مى‏بیند و آرزو مى‏کند میان او، و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله زمانىِ زیادى باشد.

« وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً » (کهف/49)

«و آنچه را کرده اند حاضر بینند.»

خوشا به حال آن افرادی که بهترینها را توشه راه خود قرار می دهند.

توضیح:

بـاید دانست که سعادت و شقاوت آخرت , تابع رفتارهای انسان در دنیاست و چنان نیست که برای به دست آوردن نعمتهای اخروی , بتوان در همان عالم تلاش کرد و کسانی که دارای نیروی بدنی یا فـکـری بـیـشتری باشند , بتوانند از نعمتهای بیشتری بهره مندشوند و یا کسانی بتوانند با حیله و نیرنگ از دستاوردهای دیگران سوء استفاده کنند , بلکه این عالم , عالم تلکیف و اداء وظیفه و سعی و عـمـل و کـشت و کار است وعالم آخرت , عالم برداشت و درآمد و بدست آوردن محصول پایدار است . چنانکه حضرت علی - علیه السلام - فرموده اند : ان الیوم عمل و لا حساب و غدا حساب و لا عمل . لذا از عالم دنیا به بازار و تجارتخانه و مزرعه آخرت تعبیر شده است .