یکی از شاگردان مدرسه جوانی ساده و صادق بود که نسبت به همه اهل مدرسه خوشبین بود و سفره دل خود را نزد همه باز می‌کرد و هیچ‌کس را بد نمی‌دانست. همه شاگردان هم او را دوست داشتند و با او بیشتر از بقیه صمیمی بودند.

روزی استاد مدرسه دید که این شاگرد جوان و ساده با پسر کدخدا و چند نفر دیگر از جوان‌های شرور دهکده در بازار دهکده هم‌صحبت است. استاد او را صدا زد و گفت: وقتی با این افراد صحبت می‌کنی مواظب چشم‌هایت باش..

شاگرد ساده‌دل مات و مبهوت به چهره استادش خیره شد و باحیرت گفت: من چشم‌هایم سر جایش هستند و اصلا به کسی اجازه نمی‌دهم به آنها آسیب برساند. شما خاطرتان جمع باشد. سپس دوباره به جمع دوستان جدید اما شرور خود پیوست.

یک هفته بعد استاد در حیاط مدرسه نشسته بود که ناگهان متوجه شد از داخل سالن کلاس سر و صدای بلندی برخاسته است. به آنجا رفت و با تعجب دید که شاگردان مدرسه گرد دوست ساده و قدیمی خود را گرفته و به او اعتراض می‌کنند چرا در مورد آنها نزد بقیه بدگویی و غیبت می‌کند و صفات دروغ و ناشایست را به دوستان خود نسبت می‌دهد.

معلم شاگردان را به سکوت دعوت کرد و مقابل شاگرد ساده‌دل ایستاد و با انگشت به چشمان او اشاره کرد و گفت: قبل از اینکه با پسر کدخدا و دوستان شرورش نشست و برخاست کنی با چشمان خودت تمام بچه‌های مدرسه را پاک و درستکار می‌دیدی. اما اکنون بعد از چند هفته همنشینی با دوستان شرورت چشمان خود را از دست داده‌ای و چشمان آنها را به عاریت گرفته‌ای.

به همین خاطر در چهره دوستان مدرسه‌ات نیرنگ و فریب و چیزهایی می‌بینی که چشمان جدیدت به تو دیکته می‌کنند. وقتی آن روز به تو گفتم مواظب چشم‌هایت باش منظورم این بود که مواظب باش آنها پنجره پاک و سالم نگاه تو را با پنجره کدر و ناسالم خود عوض نکنند.

سعی کن دیده خود را بشویی و کمی در مورد تغییر نگاهت و نادرستی برداشت‌ها و قضاوت‌های جدیدت نسبت به دوستان قدیمی فکر کنی. مطمئنا آنقدر ناراحت خواهی شد که برای همیشه چشمانت را از دوستان شرورت پس خواهی گرفت و ارتباطت را با آنها برای همیشه قطع خواهی کرد.

لذا قرآن کریم به همه مسلمانان هشدارمی دهد که مراقب باشند و افراد منحرف را به دوستى نگیرند، که در آیه 28 سوره فرقان چنین آمده که در روز قیامت مى گوید:یا ویلتى لیتنى لم اتخذ فلاناً خلیلاً: اىواى بر من کاش فلان (شخص ‍ گمراه ) را دوست خود، انتخاب نکرده بودم.

تا توانى مِیگریز از یاربد
یار بد، بدتر بود از ماربد
مار بد، تنها تو را بر جانزند
یار بد بر جان و بر ایمانزند

لقمان حکیم علیه ‏السلام به فرزندش می فرماید:

 یا بُنَیَّ ! . . . مَن یَدخُل مَداخِلَ السَّوءِ یُتَّهَم ، ومَن یَصحَب صاحِبَ السَّوءِ لا یَسلَم ، ومَن یَصحَبِ الصّاحِبَ الصّالِحَ یَغنَم .

پسرکم! ... هرکه به جایگاه‏هاى بدنام درآید ، متّهم گردد و هرکه با یارِ بد مصاحبت کند ، ایمن نمى‏ماند و هرکه با یار درستکار مصاحبت کند ، سود مى‏ برد .

رسول اللّه‏ صلی الله علیه و آله : مَثَلُ الجَلیسِ الصّالِحِ مَثَلُ العَطّارِ ؛ إن لَم یُعطِکَ مِن عِطرِهِ أصابَکَ مِن ریحِهِ ، ومَثَلُ الجَلیسِ السَّوءِ مَثَلُ القَینِ ؛ إن لَم یُحرِق ثَوبَکَ أصابَکَ مِن ریحِهِ .

همنشین شایسته ، مانند عطرفروش است . اگر از عطرش به تو ندهد ، بوى عطرش به تو خواهد رسید و همنشین بد ، مانند آهنگر است . اگر لباست را نسوزانَد ، از بویش به تو مى‏رسد .